15 gru 2015

NAJCZĘŚCIEJ ZADAWANE PYTANIA

Jakie świadczenia przysługują poszkodowanemu oraz jego najbliższej rodzinie w razie wypadku lub śmierci? Odszkodowanie? Zadośćuczynienie? Renta?
W trakcie naszej wieloletniej pracy nasi klienci zgłaszali się do nas z różnymi problemami. W ostatnich latach najwięcej spraw dotyczyło świadczeń odszkodowawczych przysługującym zarówno poszkodowanemu jak i jego rodzinie w związku z różnego rodzaju wypadkami, czy wręcz katastrofami. Najczęściej Nasi klienci pytali o rodzaj świadczeń (odszkodowanie, zadośćuczynienie, renta), który gwarantuje im polski system prawny w sytuacji, w której się znaleźli.

Ponadto najczęściej kierowane do nas pytania dotyczyły wysokości tychże świadczeń, której ustalenie nie jest proste, gdyż wymaga wnikliwej analizy prawnej każdego przypadka z osobna. Kolejne wątpliwości dotyczyły okresu, w którym rodzina czy poszkodowany ma prawo wystąpić o przyznanie odpowiedniego świadczenia.
Na te oraz inne pytania staramy się udzielać naszym klientom rzetelnej odpowiedzi, mając na względzie ich dobry interes oraz opierając się o odpowiednie podstawy prawne. Naszym celem się budowanie dobrej współpracy opartej na zaufaniu, które jest szczególnie pożądaną wartością przy tego typu sprawach.

ROSZCZENIA WETERANÓW Z AFGANISTANU

Kancelaria reprezentuje obecnie kilku weteranów misji w Afganistanie w postępowaniu, którego celem jest uzyskanie od Skarbu Państwa zadośćuczynień, odszkodowań i rent należnych im wskutek poważnego uszczerbku na zdrowiu odniesionego w trakcie pełnienia służby na misji. W niektórych przypadkach suma żądań przekracza trzy miliony złotych. We wrześniu 2015 roku, zapadł precedensowy wyrok Sądu Apelacyjnego, ranni żołnierze mają prawo nie tylko do wojskowego uposażenia i odszkodowania, lecz także do zadośćuczynienia. 


Zachęcamy do zapoznania się z aktualnymi materiałami prasowymi dotyczącymi tych spraw:

PKW Afganistan

Polski Kontyngent Wojskowy w Islamskiej Republice Afganistanu (PKW Afganistan) jest to wydzielony komponent Sił Zbrojnych RP działający od 2002 roku, którego głównym zadaniem jest przywrócenie bezpieczeństwa i odbudowy Afganistanu. Jest to największy kontyngent wojskowy w historii misji pokojowych i stabilizacyjnych Wojska Polskiego, obecnie liczący prawie 2600 żołnierzy.

Operacja w Afganistanie jest dla Sił Zbrojnych RP jednym z największych wyzwań wojskowych ostatnich lat. Z powodu nadal niestabilnej sytuacji wewnętrznej jest to misja realizowana w wyjątkowych warunkach odbiegających od realiów europejskich pod względem zarówno klimatycznym jak i cywilizacyjnym i kulturowym. Poziom bezpieczeństwa afgańskich prowincji nadal nie jest wysoki, co spowodowane jest między innymi terrorystyczną działalnością talibów, radykalnej frakcji Hizb–i–Islami Gulbuddina Hekmatjara oraz nieliczne bojówki Al–Kaidy. Ponadto sytuację zaostrzają także organizacje przestępcze i tzw. „baronowie narkotykowi” działające na całym terytorium Afganistanu. Wzrosła aktywność organizacji terrorystycznych podejmujących działania antykoalicyjne. Szczególnie na południu i na wschodzie Afganistanu działalność talibów wpłynęła na odzyskiwanie przez nich wpływów politycznych wśród ludności tych terenów.

Polski Kontyngent Wojskowy znajduje się w składzie Misji Międzynarodowych Sił Wspierania Bezpieczeństwa (ISAF) zainicjowanej na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ (nr 1386 z 20 grudnia 2001 r., nr 1510 z 13 października 2003 r., nr 1563 z 17 września 2004 r., nr 1623 z 13 września 2005 r. i nr 1707 z dnia 13 września 2006 r.) oraz porozumienia z Bonn z 5 grudnia 2001 r., dotyczącego tymczasowych ustaleń w sprawie odbudowy stałych instytucji rządowych w Afganistanie.

Siły ISAF liczą łącznie 130 000 żołnierzy i pracowników wojska, z czego poza naszym krajem w misji uczestniczą żołnierze z 47 innych państw.

Zadania żołnierzy VIII zmiany Polskich Sił Zadaniowych w Islamskiej Republice Afganistanu opierają się działaniach stabilizacyjnych i doradczo- szkoleniowych. Celem misji jest pomoc w odbudowie Afganistanu i wspieraniu afgańskich władz i lokalnej administracji oraz szkolenie Afgańskich Sił Zbrojnych czy wreszcie wspieranie mieszkańców prowincji poprzez zabezpieczanie ich podstawowych potrzeb życiowych.


Dowództwo oraz sztab operacji ISAF skonstruowany jest jako dowództwo kompozytowe, co oznacza iż jest ono obsadzane rotacyjnie poprzez poszczególnych dowództwa komponentów lądowych NATO oraz uzupełniane żołnierzami spośród wszystkich państw zaangażowanych w operację. Rotacja następuje co sześć, dziewięć lub dwanaście miesięcy służby i jest zależna od zajmowanego stanowiska.


Podstawy prawne wyznaczenia żołnierzy do służby w misji ISAF
Polscy żołnierze działają w ramach misji ISAF na podstawie:

• ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu SZ RP poza granicami państwa (Dz.U. nr 162, poz. 1117),

• postanowienia Prezydenta RP z dnia 20 listopada 2001 r. o użyciu Polskiego Kontyngentu Wojskowego w składzie Sił Sojuszniczych w Islamskim Państwie Afganistanu, Republice Tadżykistanu i Republice Uzbekistanu oraz na Morzu Arabskim i Oceanie Indyjskim (M.P. nr 42, poz. 674, z późn. zm.),

• postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 października 2007 r. o przedłużeniu okresu użycia Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Islamskim Państwie Afganistanu (M.P. nr 72, poz. 774),

• ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. nr 179, poz. 1750, z późn. zm.),

• rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa (Dz.U. nr 140, poz. 1479, z późn. zm.),

• rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie badań lekarskich żołnierzy zawodowych, skierowanych do służby poza granicami państwa oraz powracających do kraju po zakończeniu tej służby (Dz.U. nr 148, poz. 1557),

• rozporządzenia rady Ministrów z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie szczegółowych uprawnień i obowiązków żołnierzy niezawodowych pełniących służbę poza granicami państwa (Dz.U. nr 16, poz. 150 z późn. zm.)

8 gru 2015

Dobra niematerialne / Szkoda na osobie / Zadośćuczynienie

Dobra niematerialne


To dobra, które występują w obrocie cywilnoprawnych i nieposiadaną postaci materialnej, są wynikiem twórczości artystycznej, naukowej lub wynalazczej. Dobra niematerialne regulowane są przez przepisy należące do różnych gałęzi prawa, np.: prawa administracyjnego lub karnego. Do katalogu takich dóbr zaliczymy: dobra osobiste, przedmioty własności intelektualnej, pieniądze, papiery wartościowe czy różne postacie energii. Aby móc korzystać z tych dóbr konieczne może być posiadanie materialnych nośników w postaci rzeczy. Za społecznie doniosłe dobra niematerialne uważa się dobra osobiste człowieka uregulowane w art. 23 Kodeksu Cywilnego. Zalicza się do nich takie wartości jak zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania i inne.


Szkoda na osobie


Szkoda na osobie może łączyć się z dwoma sytuacjami, może być ona wynikiem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, jednakże uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia mogą prowadzić także do śmierci poszkodowanego. Obie sytuacje są uregulowane w Kodeksie Cywilnym w art. 23 i 24 w związku z art. 444 i n. Kodeksu Cywilnego. Przy czym konieczne jest rozróżnienie świadczeń przysługujących zarówno poszkodowanemu jak i jego rodzinie. Wyróżniamy zatem odszkodowanie oraz zadośćuczynienie.


Zadośćuczynienie


Jest świadczeniem uregulowanym w art. 445 k.c. to bardzo specyficzny rodzaj odszkodowania, który ma na celu rekompensatę poczucia krzywdy oraz cierpień fizycznych powstałych w skutek wypadku. Zadośćuczynienie ma na celu naprawienie szkód niewymiernych, i tym różni się od odszkodowania, które przyznaje się w celu zniwelowania szkód materialnych. Za szkodę niematerialną uznane będzie więc w przypadku uszkodzenia ciała ból i cierpienie, a także konieczność hospitalizacji, czy też zmiany w psychice spowodowane silnymi przeżyciami w związku z wypadkiem. O wypłatę takiego świadczenia, które przyjmuje formę pieniężną może ubiegać się każdy, kto dozna krzywdy moralnej, przy czym samo ustalenie jego wysokości wiąże się z licznymi aspektami i nie może opierać się na sztywnych ramach. Należy ustalić bowiem przeróżne czynniki, takie jak wiek, płeć, porównanie sytuacji życiowej przed i po wypadku danej osoby. Zgodnie z obowiązującym orzecznictwem zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjna, co oznacza, że ma ono sens tylko wtedy gdy wywołuje u poszkodowanego poczucie rzeczywistej rekompensaty.

Zgodnie z art. 445 § 3 Kodeksu Cywilnego roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko w przypadku gdy, zostało uznane na piśmie, lub gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego.






Odszkodowanie / Ugoda sądowa / Postępowanie pojednawcze

Odszkodowanie
Instytucja odszkodowania została uregulowana w art. 444 Kodeksu Cywilnego, który stanowi, że naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Poszkodowany ma prawo żądać pokrycia wydatków na leczenie, a co więcej na jego żądanie zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na te cele. Zatem w razie wypadku poszkodowany świadomy, tego że jego leczenie będzie wiązało się z różnymi dodatkowymi kosztami, może zwrócić się do sprawcy o wypłatę tych środków z góry. Konieczne jest aby poszkodowany uprawdopodobnił wystąpienie wszystkich opłat, które będzie musiał w trakcie rekonwalescencji ponieść, może tego dokonać przedkładając rachunki czy odpowiednie zaświadczenia. Koszty te obejmują:
koszty zakupów leków
koszty związane z dodatkowym odżywianiem w okresie leczenia i rehabilitacji
koszty pobytu w szpitalu i zabiegów rehabilitacyjnych
koszty konsultacji u wybitnych specjalistów
koszty środków opatrunkowych i przyrządów rehabilitacyjnych
koszty związane z dodatkową opieką podczas leczenia
koszty poniesione na zakup sprzętu ortopedycznego i protez
koszty związane z przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin w szpitalu
Ponadto jeśli poszkodowany stał się inwalidą, zobowiązany musi ponieść koszty przygotowania go do innego zawodu.
Oprócz odszkodowania opisanego powyżej istnieje także inna postać odszkodowania uregulowana w art. 415 Kodeksu Cywilnego: "Kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, zobowiązany jest do jej naprawienia."

Ugoda sądowa
Zgodnie z art. 10 kodeksu postępowania cywilnego ugodowe załatwienie sprawy jest jedną z podstawowych zasad procedury cywilnej. Sąd powinien dążyć do ugodowego załatwienia w każdym stanie postępowania, w sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne. Zatem nie tylko w postępowaniu pojednawczym możliwe jest jej zawarcie, ale w każdej fazie postępowania. Niezależnie od tego obie ugody są ugodami sądowymi. Istotą ugody jest wybór przez strony rozwiązania kompromisowego poprzez wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego miedzy nimi stosunku prawnego. Ma na celu zapewnienie, aby roszczenie było chociaż częściowo spełnione, a także uchylenie istniejącego lub mogącego powstać sporu na tym tle, a także zapewnienie uzyskania pewności co do wzajemnych roszczeń. Zawarcie ugody kończy spór między stronami, nie następuje już wydanie wyroku, sąd natomiast wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania (w całości lub w odpowiednim zakresie). Ponadto o ile strony nie postanowią inaczej, sąd w owym postanowieniu zniesie wzajemnie koszty postępowania ugodowego.

Postępowanie pojednawcze
Postępowanie to jest formą postępowania przed sądem, której celem jest ugodowe rozstrzygnięcie sporu. Postępowanie to regulowane jest przez art. 184-186 kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z art. 184 k.p.c. jego przedmiotem mogą być sprawy cywilne, których charakter na to zezwala. Zawarcie ugody następuje przed wniesieniem pozwu i jest zależne od woli stron.
W przypadku gdy treść ugody jest niezgodna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa wówczas sąd uzna ugodę za niedopuszczalną.
O zawezwaniu do próby ugodowej można zwrócić się do sądu rejonowego ogólnie właściwego dla przeciwnika, przy czy zwrócić się należy w formie pisemnej. W wezwaniu należy zwięźle oznaczyć sprawę. Opłata od wniosku o zawezwanie do próby ugodowej wynosi 40zł co wynika z ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 28 lipca 2005 roku. Postępowanie pojednawcze przeprowadza sąd w składzie jednego sędziego, następnie z jego przebiegu spisuje się protokół, a gdy dojdzie do zawarcia ugody, jej osnowę wciąga się do tego protokołu. Ugodę podpisują strony, a w razie braku możności podpisania ugody, sąd stwierdza to w protokole.
Od wzywającego, który nie stawi się na posiedzenie, sąd na żądanie przeciwnika włoży obowiązek zwrotu kosztów wywołanych próbą ugodową. W odwrotnej sytuacji, gdy to przeciwnik bez usprawiedliwienia nie stawi się na posiedzenie, sąd na żądanie wzywającego, który wniósł następnie w tej sprawie pozew, uwzględni w orzeczeniu kończącym postępowanie koszty wywołane próbą ugodową.
Zaletą postępowania pojednawczego są z pewnością niższe koszty niż przy postępowaniu sądowym. Wnioskodawca ponosi wspomniane 40 zł kosztów opłaty sądowej od wniesienia wniosku, z kolei w przypadku zawarcia ugody nie ma innych kosztów ponoszonych przez strony. Kolejnym ważnym aspektem jest szybkość postępowania, gdyż w przeciwieństwie do postępowania sądowego nie mamy tu do czynienia z jego formalizmem (postępowanie dowodowe, zaskarżanie orzeczeń itp.) Ponadto postępowanie pojednawcze przynosi korzystniejszy skutek wynikający z zawarcia ugody, gdyż spór toczący się pomiędzy stronami zostaje załagodzony w drodze wzajemnych ustępstw, co nie zaostrza konfliktu, a prowadzi do jego załagodzenia.